به نقل از «مهر»

احیای رسوم و فرهنگ غنی خارگی یک ضرورت است

تاریخ انتشار: ۱۷ تیر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۱۶۲۰۹۰

محمدرضا دشتی زاده در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه خارگ قدیمی‌ترین سند اثبات خلیج فارس را در دل خود جای داده است، اظهار داشت: این جزیره با وجود آثار باستانی متعدد از غنی‌ترین جزایر ایران اسلامی از لحاظ تاریخی محسوب می‌شود.

وی افزود: مراسم سنتی خارگی اعم از لیوا، دوت و… از جمله آئین‌های منحصر به فرد و خاصی هستند که همواره مورد استقبال قرار گرفته‌اند، اما لازم است تا ترویج و زمینه‌ی گسترش و فعالیت آنها بیش از پیش در دستور میراث فرهنگی قرار گیرد، چرا که فاصله نسل‌های جدید با آداب، رسوم و آئین‌های گذشتگان، خطر و تهدید بالقوه‌ای برای زنده نگه داشتن آنها بشمار می‌رود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بخشدار ویژه خارگ تصریح کرد: گویش شیرین خارگی را خطر فراموشی تهدید می‌کند و این زنگ هشداری است تا با اشاعه آن به نسل‌های جدید و استفاده از آن به شیوه‌های مختلف در اقصی نقاط جزیره به، زمینه جاری شدن آن و احیای آن فراهم آید.

دشتی زاده خاطر نشان کرد: کشاورزی در این جزیره پیشینه‌ای بسیار قدیمی دارد، در گذشته بیش از ۷۰ باغ در این زمینه فعال بوده و محصولات بسیاری اعم از مرکبات و صیفی‌جات، تره بار و… ضمن کشت، از جزیره صادر می‌شد. با توجه به فن‌آوری های جدید کشاورزی در خارگ مجدد احیا شده و شرایط برای فعالیت علاقه مندان مهیا شود.

بخشدار ویژه خارگ گفت: شو نشینی خارگی به عنوان مرجع ثبت تاریخ شفاهی جزیره با حضور بزرگان و فرهیختگان علم و ادب خارگی در مسیر خود قرار گرفته تا بتواند ضمن پیوند زدن و نزدیک نمودن شهروندان به یکدیگر، فضایی نو و ارزشمند را برای اهالی خارگ رقم بزند.

کد خبر 5830192

منبع: مهر

کلیدواژه: جزیره خارگ بخشداری ویژه خارگ آثار تاریخی عید غدیر خم بوشهر مهمونی 10 کیلومتری عید غدیر 1402 کرمانشاه جشن عید غدیر غدیر خم خطبه های نماز جمعه تبریز اردبیل عکس استانها دهه ولایت گلستان مشهد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۱۶۲۰۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

توهین در آزادی، فرصتی دوباره برای احیای حقوق زنان در ورزشگاه‌ها

توهین یک مرد به خانم‌های حاضر در ورزشگاه آزادی، فرصت اعتراض دوباره‌ای به مخالفان حضور زنان در استادیوم‌ها داده است.

به گزارش خبرورزشی، حواشی دیدار پرسپولیس و سپاهان کماکان ادامه دارد و بیش از همه حول توهین‌های مردی می‌گذرد که سخنان او هیچ خریداری نداشت.

اما اگر از حکم کمیته انضباطی (ممنوعیت ۱۰ ساله برای ورود به ورزشگاه‌ها) و این‌که چه‌قدر قابلیت اجرایی دارد بگذریم، موضوع از ابعاد دیگری نیز قابل بررسی است:

اول این‌که چرا صحبت‌های یک تماشاگر پای دیگر تماشاگران و حاضران نوشته می‌شود؛ مگر در برخورد با راننده متخلف باید شرایط را برای دیگر رانندگان تنگ کرد یا جُرمِ ورزشکار خاطی را همه ورزشکاران گردن می‌گیرند که حالا برای این خطا و بی‌حرمتی، عده‌ای دوره افتاده‌اند که مسئله را با محوریت هوادار و تماشاگر و کلیت فوتبال بررسی کنند؟

دوم آن‌که مگر حرمت و کرامت انسانی محدود به زنان است که بسیاری برای پیش‌برد اهداف و دغدغه‌های خود، جایگاه زن را بهانه کرده‌اند و به‌طور هماهنگ مسئله را از این زاویه بررسی می‌کنند؟ مگر توهین وابسته به جنس و نقش توهین‌دیده است که عده‌ای به اسم حمایت از زن و حراست از جایگاه او، جلو افتاده‌اند و تازه برای همین بهانه هم به فکر حذف زنان از استادیوم هستند؟ یعنی اگر بی‌حرمتیِ مشابهی به‌جای زن، به گروه عظیم دیگری مثلن قشر کارگر اتفاق افتاده بود، دلواپسان ابتدا غم نان کارگر را به سینه می‌زدند و در مرحله چاره‌جویی، حذف کارگران از استادیوم را تجویز می‌کردند؟ هرچه‌قدر واکاوی اتفاق پیش‌آمده با محوریت «توهین‌دیده» عجیب است، جست‌وجوی راه‌حل در همین سمت ماجرا عجیب‌تر و چه بسا خنده‌دار به نظر می‌رسد! من خطا کنم و تو مجازات شوی در کدام عدالت‌خانه‌ای تعریف شده؟

سوم و مهم‌ترین، بررسی موضوع در بعد کلان و از زاویه فرهنگی و اجتماعی است؛ این‌که چرا مردی چنین افکار و ادبیاتی دارد، جدای آن‌که از مسئولیت او در این بی‌حرمتی ذره‌ای نمی‌کاهد، برگرفته از فرهنگ مردسالار و زن‌ستیزی است که متاسفانه کماکان در جامعه وجود دارد. البته که ارتقای فرهنگی در مسئله برابری زن و مرد، نه آسان است، نه در کوتاه‌مدت قابل انجام و نه موضوع این نوشتار، اما نقش ورزش، فوتبال و استادیوم‌ها در همین فقره قابل بررسی است؛ وقتی مردان در استادیوم سهم بیش‌تری دارند، جایگاه بهتری دارند و نزدیک‌تر می‌نشنیند، بدون حساب‌وکتابِ خاصی مشمول شرایط بهتری شده‌اند که در ادامه همان تفکر جنس دوم(!) است.

هرچه‌قدر بدبینی‌مان نسبت به بهانه تازه‌متولدشده‌ای به نام «مشکلات زیرساخت» را کاهش دهیم، باز هم می‌توان در همین شرایط تفکیکِ جایگاه زنان، وضعیت برابر و بهتری برای آنان به‌وجود آورد. اگر خانواده‌ها نمی‌توانند کنار یکدیگر تماشاگر مسابقه موردعلاقه‌شان باشند، می‌توان لااقل سهم یکسانی برای زن و مرد در نظر گرفت. این‌که از یک ورزشگاه مثلن ۵۰هزار نفری، ۴۸هزار بلیت را به مردان تخصیص دهیم و فقط ۲هزار بلیت برای خانم‌ها آزاد کنیم و ایشان را در بدترین سکوها بنشانیم، جز این‌که ادعا کنیم مجوز حضور زنان را صادر کرده‌ایم چه حاصلی داشته است؟

یادآور می‌شود استقبال پرتعدادتر مردان برای تماشای فوتبال حق بیش‌تری برای آنان ایجاد نمی‌کند. در وضعیت تفکیک‌شده فعلی، تصمیم‌گیرندگان باید با شمالی و جنوبی (یا شرقی و غربی) کردن استادیوم و ورودی‌ها، مساوات را برای زنان در فرصت و حق انتخاب فراهم کنند تا هم برای تهیه بلیت با مشکلات عدیده کنونی مواجه نباشند و هم همانند مردان امکان انتخاب بلیت با توجه به جایگاه و فاصله از زمین داشته باشند.

و در پایان؛ این تاکیدِ یادداشت روزنامه کیهان که شرایط ورزشگاه‌ها به گونه‌ای است که بسیاری از خانواده‌ها نه خود به ورزشگاه می‌روند و نه اجازه حضور فرزندان‌شان را می‌دهند، نکته دقیقی است که چاره‌اش نه در حذف زنان یا گوشه‌نشینیِ آن‌ها، که اقدام فوری جهت فراهم کردن فرصت برای همین خانواده‌های علاقه‌مند مورداشاره کیهان است. این‌که می‌گویند مگر نگفتید ورود زنان جو ورزشگاه را بهتر می‌کند اما دیدید که نکرد و گفتیم که نمی‌کند، ماهی‌گرفتن از آب گل‌آلودی است که فدراسیون فوتبال با مدلی که برای حضور زنان در پیش گرفته مسبب آن است. فراموش نکنیم آن‌هایی که مدعی بودند حضور زنان می‌تواند موجب بهبود وضعیت فرهنگی استادیوم‌ها شود، سینما و شهربازی و بازار و ده‌ها مثال دیگری را نشان می‌دادند که روش کنونی جانمایی زنان هیچ شباهتی به آن مثال‌ها ندارد! البته که ورزشگاه‌ها به‌خاطر چنددهه مردانه بودن شرایط متفاوتی دارند، اما راه اصلاح، در استمرار این وضعیت یا تغییر معیوب آن نیست.

کانال عصر ایران در تلگرام